Author(s): Grażyna Mierzwa | Mieczysława Czerwionka-Szaflarska
Journal: Pediatria Współczesna
ISSN 1507-5532
Volume: 8;
Issue: 1;
Start page: 37;
Date: 2006;
VIEW PDF
DOWNLOAD PDF 
Original page
Keywords: leczenie żywieniowe | nieswoiste zapalenie jelit | dzieci | młodzież
ABSTRACT
Zarówno u dzieci, jaki u dorosłych, żywienie pozajelitowe (ż.p.) ma na celu dostarczenie drogą żył centralnych lub obwodowych składników energetyczno-budulcowych, elektrolitów, pierwiastków śladowych i witamin. Celem leczenia żywieniowego jest przede wszystkim wyrównywanie niedoborów żywieniowych (białka, elektrolitów, witamin, pierwiastków śladowych). Leczenie żywieniowe ma na celu również zapobieganie stanom niedoborowym. Ponadto poprzez leczenie żywieniowe dążymy do poprawy rokowania w chorobie podstawowej. Wskazaniem do zastosowania ż.p. są wszelkie stany niewydolności przewodu pokarmowego uniemożliwiające żywienie drogą enteralną, jak również stan kliniczny, w którym żywienie drogą przewodu pokarmowego jest niemożliwe lub niewystarczające. W nieswoistych zapaleniach jelit u dzieci ż.p. planujemy wówczas kiedy mamy do czynienia z ciężką postacią choroby, jeżeli leczenie żywieniowe enteral-ne jest nieskuteczne, tzn. nie pokrywa zapotrzebowania energetycznego i jakościowego. Płyny infuzyjne przygotowywane i podawane są metodą „wszystko w jednym". W planowaniu ż.p. należy uwzględniać podaż płynów i energii sumując spoczynkowy wydatek energetyczny oraz wydatek energetyczny potrzebny na wzrost i odnowę tkanek. Należy także uwzględnić wydatek energetyczny związany z aktywnością fizyczną dziecka. Włączając ż.p. bierzemy pod uwagę zapotrzebowanie na aminokwasy, węglowodany, tłuszcze, elektrolity i pierwiastki śladowe w przeliczeniu odpowiednich dawek na kilogram masy ciała żywionego na dobę na dany wiek kalendarzowy. Stosując ż.p. należy ponadto zmieniać skład mieszaniny żywieniowej (u małych dzieci częściej ze względu na tempo dynamiki rozwoju), wykonywać kontrolne badania oceniające stężenie elektrolitów, glikemię, pierwiastków śladowych oraz białka. Problemem ż.p. są powikłania techniczne związane z koniecznością uzyskania dostępu do centralnych naczyń żylnych, utrzymaniem drożności cewnika. Jednak głównym powikłaniem są infekcje odcewnikowe. Zawsze po wyrównaniu niedoborów żywieniowych i po opanowaniu ostrego stanu chorobowego należy dążyć do jak najszybszego żywienia enteralnego.
Journal: Pediatria Współczesna
ISSN 1507-5532
Volume: 8;
Issue: 1;
Start page: 37;
Date: 2006;
VIEW PDF
DOWNLOAD PDF Original pageKeywords: leczenie żywieniowe | nieswoiste zapalenie jelit | dzieci | młodzież
ABSTRACT
Zarówno u dzieci, jaki u dorosłych, żywienie pozajelitowe (ż.p.) ma na celu dostarczenie drogą żył centralnych lub obwodowych składników energetyczno-budulcowych, elektrolitów, pierwiastków śladowych i witamin. Celem leczenia żywieniowego jest przede wszystkim wyrównywanie niedoborów żywieniowych (białka, elektrolitów, witamin, pierwiastków śladowych). Leczenie żywieniowe ma na celu również zapobieganie stanom niedoborowym. Ponadto poprzez leczenie żywieniowe dążymy do poprawy rokowania w chorobie podstawowej. Wskazaniem do zastosowania ż.p. są wszelkie stany niewydolności przewodu pokarmowego uniemożliwiające żywienie drogą enteralną, jak również stan kliniczny, w którym żywienie drogą przewodu pokarmowego jest niemożliwe lub niewystarczające. W nieswoistych zapaleniach jelit u dzieci ż.p. planujemy wówczas kiedy mamy do czynienia z ciężką postacią choroby, jeżeli leczenie żywieniowe enteral-ne jest nieskuteczne, tzn. nie pokrywa zapotrzebowania energetycznego i jakościowego. Płyny infuzyjne przygotowywane i podawane są metodą „wszystko w jednym". W planowaniu ż.p. należy uwzględniać podaż płynów i energii sumując spoczynkowy wydatek energetyczny oraz wydatek energetyczny potrzebny na wzrost i odnowę tkanek. Należy także uwzględnić wydatek energetyczny związany z aktywnością fizyczną dziecka. Włączając ż.p. bierzemy pod uwagę zapotrzebowanie na aminokwasy, węglowodany, tłuszcze, elektrolity i pierwiastki śladowe w przeliczeniu odpowiednich dawek na kilogram masy ciała żywionego na dobę na dany wiek kalendarzowy. Stosując ż.p. należy ponadto zmieniać skład mieszaniny żywieniowej (u małych dzieci częściej ze względu na tempo dynamiki rozwoju), wykonywać kontrolne badania oceniające stężenie elektrolitów, glikemię, pierwiastków śladowych oraz białka. Problemem ż.p. są powikłania techniczne związane z koniecznością uzyskania dostępu do centralnych naczyń żylnych, utrzymaniem drożności cewnika. Jednak głównym powikłaniem są infekcje odcewnikowe. Zawsze po wyrównaniu niedoborów żywieniowych i po opanowaniu ostrego stanu chorobowego należy dążyć do jak najszybszego żywienia enteralnego.
