Author(s): Krzysztof J. Filipiak
Journal: Polish Journal of Cardiology
ISSN 1507-5540
Volume: 7;
Issue: 5;
Start page: 465;
Date: 2005;
VIEW PDF
DOWNLOAD PDF 
Original page
Keywords: sprawozdanie
ABSTRACT
W dniach 25-28 maja 2005 r. odbył się kolejny, XIV Europejski Kongres Udarowy (European Stroke Conference). Na kongresie tym nie zabrakło doniesień interesujących także kardiologów. Choroby naczyniowe mózgu mają podobne, bądź tożsame czynniki ryzyka z chorobą niedokrwienną serca, chociaż dotyczą z reguły osób w bardziej zaawansowanym wieku. Stąd też, problematyka nowoczesnych badań udarowych - zarówno eksperymentalnych, jak i klinicznych - bliska jest badaniom przeprowadzanym przez kardiologów. Na konferencji przedstawiono wiele nowych, ważnych spostrzeżeń i obserwacji. Sebastianem i wsp. zaprezentowali największą z dotychczas znanych meta-analizę rando-mizowanych, kontrolowanych badań klinicznych dotyczącą prewencji powikłań zatorowo-zakrzepowych po udarze niedokrwiennym mózgu. Meta-analiza ta objęła łącznie ponad 13 000 pacjentów. Porównując stosowanie heparyny niefrakcjonowanej z heparyną drobnocząsteczkową (LMWH), wykazano, że najkorzystniej działają protokoły prewencyjne oparte na tej ostatniej. Intensywna terapia LMWH zmniejszała ryzyko zatorowości płucnej i żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej odpowiednio o 93% i 66% w porównaniu z placebo, zwiększając jednak istotnie, ponad dwukrotnie, ryzyko krwawień wewnątrzczaszkowych. Terapia LMWH z zastosowaniem mniejszych dawek leku, nadal zmniejszała badane zdarzenia końcowe (odpowiednio o 64% i 66%), a nie wiązała się z istotnym wzrostem krwawień wewnątrzczaszkowych (Sebastianem M. i wsp.: Cardiovasc. Dis., 2005, 19, supl. 2, 17). Leczenie ostrej fazy udarów niedokrwiennych mózgu wkracza co raz odważniej w erę fibrynolizy. Stąd też wiele z doniesień prezentowanych w Bolonii przypomina te, które ekscytowały kardiologów 20 lat temu, gdy standardem terapii stawała się fibrynoliza. Era fibrynolizy w neurologii trafia jednak na okres, w którym mamy możliwości jednoczesnego stosowania wielu nieznanych wtedy leków. W niezwykle interesującej pracy autorów hiszpańskich donoszono, że dożylne zastosowanie tkankowego aktywatora plazminogenu (tPA) u osób ze świeżym udarem mózgu, jest bezpieczne u pacjentów, którzy otrzymywali wcześniej przewlekle klopidogrel. Co więcej, wtej podgrupie chorych, dochodziło szybciej do rekanalizacji naczynia odpowiedzialnego za udar (Ribo M. i wsp.: 75). Autorzy niemieccy prezentowali z kolei dane dotyczące 7 chorych z ostrym zamknięciem tętnicy podstawnej mózgu, u których szybką rekanalizację naczynia uzyskano dożylnym wlewem tPA i abciximabu (Disque C. i wsp.: 79). W zakresie czynników niekorzystnego rokowania w ostrym udarze, autorzy polscy donosili o szczególnym, niezależnym znaczeniu podwyższonego ciśnienia tętna (NiewadaM. i wsp.: 107). Co interesujące, również niskie stężenie trójglicerydów przy przyjęciu chorego ze świeżym udarem mózgu (
Journal: Polish Journal of Cardiology
ISSN 1507-5540
Volume: 7;
Issue: 5;
Start page: 465;
Date: 2005;
VIEW PDF
DOWNLOAD PDF Original pageKeywords: sprawozdanie
ABSTRACT
W dniach 25-28 maja 2005 r. odbył się kolejny, XIV Europejski Kongres Udarowy (European Stroke Conference). Na kongresie tym nie zabrakło doniesień interesujących także kardiologów. Choroby naczyniowe mózgu mają podobne, bądź tożsame czynniki ryzyka z chorobą niedokrwienną serca, chociaż dotyczą z reguły osób w bardziej zaawansowanym wieku. Stąd też, problematyka nowoczesnych badań udarowych - zarówno eksperymentalnych, jak i klinicznych - bliska jest badaniom przeprowadzanym przez kardiologów. Na konferencji przedstawiono wiele nowych, ważnych spostrzeżeń i obserwacji. Sebastianem i wsp. zaprezentowali największą z dotychczas znanych meta-analizę rando-mizowanych, kontrolowanych badań klinicznych dotyczącą prewencji powikłań zatorowo-zakrzepowych po udarze niedokrwiennym mózgu. Meta-analiza ta objęła łącznie ponad 13 000 pacjentów. Porównując stosowanie heparyny niefrakcjonowanej z heparyną drobnocząsteczkową (LMWH), wykazano, że najkorzystniej działają protokoły prewencyjne oparte na tej ostatniej. Intensywna terapia LMWH zmniejszała ryzyko zatorowości płucnej i żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej odpowiednio o 93% i 66% w porównaniu z placebo, zwiększając jednak istotnie, ponad dwukrotnie, ryzyko krwawień wewnątrzczaszkowych. Terapia LMWH z zastosowaniem mniejszych dawek leku, nadal zmniejszała badane zdarzenia końcowe (odpowiednio o 64% i 66%), a nie wiązała się z istotnym wzrostem krwawień wewnątrzczaszkowych (Sebastianem M. i wsp.: Cardiovasc. Dis., 2005, 19, supl. 2, 17). Leczenie ostrej fazy udarów niedokrwiennych mózgu wkracza co raz odważniej w erę fibrynolizy. Stąd też wiele z doniesień prezentowanych w Bolonii przypomina te, które ekscytowały kardiologów 20 lat temu, gdy standardem terapii stawała się fibrynoliza. Era fibrynolizy w neurologii trafia jednak na okres, w którym mamy możliwości jednoczesnego stosowania wielu nieznanych wtedy leków. W niezwykle interesującej pracy autorów hiszpańskich donoszono, że dożylne zastosowanie tkankowego aktywatora plazminogenu (tPA) u osób ze świeżym udarem mózgu, jest bezpieczne u pacjentów, którzy otrzymywali wcześniej przewlekle klopidogrel. Co więcej, wtej podgrupie chorych, dochodziło szybciej do rekanalizacji naczynia odpowiedzialnego za udar (Ribo M. i wsp.: 75). Autorzy niemieccy prezentowali z kolei dane dotyczące 7 chorych z ostrym zamknięciem tętnicy podstawnej mózgu, u których szybką rekanalizację naczynia uzyskano dożylnym wlewem tPA i abciximabu (Disque C. i wsp.: 79). W zakresie czynników niekorzystnego rokowania w ostrym udarze, autorzy polscy donosili o szczególnym, niezależnym znaczeniu podwyższonego ciśnienia tętna (NiewadaM. i wsp.: 107). Co interesujące, również niskie stężenie trójglicerydów przy przyjęciu chorego ze świeżym udarem mózgu (
